7 april 2017 – Ottawa, Ontario/Quebec, Canada

7 april 2017 - Ottawa, Canada

Op reis, ver weg van huis, is het ontzettend makkelijk om te leven in een bubbel. Op een workaway op een boerderij met paardjes waar in de ochtend en de middag zogenoemde chores moeten worden gedaan en de dichtstbijzijnde ‘stad’ met een auto 10 minuten rijden is, is het erg makkelijk te vergeten dat er een wereld bestaat buiten de farm. Iedere ochtend om 8 uur opstaan (ja, ook in het weekend) en helpen met hooi voeren, water bijvullen, emmers schoonmaken, vegen en voeren (of 4 stallen uitmesten, afhankelijk van wiens beurt het is). Paarden van het land halen en andere paarden op het land laten.

Dan komt het leukere deel van de dag, Porsche. Een prachtige, zwarte, 7 jarige merrie die net ingereden is, maar daar zelf nog niet helemaal oké meee is. Ze heeft een hekel aan het bit indoen en houdt niet van contact met de teugels in haar mond. Waardoor dit komt weten ze niet: er is niets dat haar pijn doet, het zachtste bit dat ze hebben wordt gebruikt en zelfs de paarden-psychic-lady kwam met haar reading niet veel verder. Ray, vader des gezins, ziet haar graag snel verkocht worden en mijn rijskills worden voldoende beoordeeld om samen met Linda en Porsche te mogen werken. Wat houdt in dat Linda, moeder des gezins, haar praktische iedere dag longeerde waarna ik haar voor zo’n 15 tot 20 minuten reed, aan het begin aan de longeerlijn, later ‘los’. Ze leek een stuk beter te gaan, maar mijn laatste rit met haar gisteren, met korte teugels en dus veel contact en ook nog een andere paard dat in de ring reed, vond ze niet zo leuk. Wat resulteert in op random momenten halt houden en een hoop teugelgetrek en hoofdgeschud. Helaas voor lieve Porsche, ze is toch wel een beetje mijn favoriet geweest hier, gaat Linda nu alleen met haar verder, en zij is wel een stukje strenger dan dat ik ben.

Na een uurtje of 12 of 1 was het dan tijd voor lunch en relaxen, gedurende een aantal uurtjes. Voor mij resulteerde dat vaak in een aflevering Grey’s Anatomy, voor Jagoda, a.k.a. Jogi, de poolse workaway van 24 jaar die een week na mij arriveerde, betekende het tijd voor haar werk vanaf haar laptop. Linda kijkt stévast Judge Judy en Ray gaat slapen. Om 3 uur stopt de schoolbus voor het huis en komt Ben thuis, de zoon des familie van 16 jaar oud. Rond dat tijdstip verlaten we onze gedeelde kamer voor een kop thee of warme chocolademelk en een snack voordat we rond half 4 à 4 uur weer richting de barn gaan. Dit maal paarden van het land halen, hooi voeren, water bijvullen, graan voeren en weer paarden op het land laten voor de nacht. Op de weekdagen zijn er in de middagen ook lessen, wat soms betekent dat er geholpen moet worden met opzadelen. Op de dagen dat er weinig lessen zijn en we mazzel hadden, kon er op dat moment ook gereden worden. Ik heb Maverick, Heloise en Ella mogen rijden, erg leuk daarvan is dat Linda vaak mee komt en tips geeft. Ook heb ik een keer Rita mogen doen, een van de paarden van de tweeling, welke licht ‘prettig’ gestoord zijn, wat helaas voor hen dus soms resulteert in situaties waarbij de grond 3 keer geraakt wordt (en dat is best een val vanaf deze grote merries!). Vervolgens naar binnen voor avondeten, rond 7 uur nog een keer water bijvullen en dan de standaard filmavond met Ben, vaak met koekjes, zelfgemaakt maar fabrieksgemaakt gingen er ook goed in.

Erg makkelijk dus om de wereld te vergeten. Nieuws gaat vrij veel aan me voorbij, ik kwam een dag voor de verkiezingen pas erachter dat er verkiezingen waren. Ik had bijna het Syrië nieuws gemist, wat best een prestatie is. Toch is ook niet alles mooi ín de bubbel. De bubbel bevat zelf minder leuke dingen, niet alles in de familie North Stone Farm is koek en ei. Sterker gezegd, het moment dat Ray de kamer inloopt slaat de sfeer om naar winterse temperaturen waarbij -20 niets is. Zodra Ben en Ray op dezelfde plek zijn, resulteert dat in stemverheffingen, geschreeuw, de standaard vraag ‘what are you doing’, ‘isn’t there anything that you cán do’ en andere opmerkingen en verwijten naar Ben. Ook Linda valt hij graag naar uit, naar ons niet, maar ook al zitten wij erbij is de sfeer vaak negatief. Niets is goed genoeg voor Ray en er is altijd iets dat beter kan. Hij gebruikt ons ‘girls’ graag als bevestiging voor zijn ideeën en als bewijs dat Ben inderdaad lui en onvolwassen is. Ben is een 16 jarige, goede jongen, die graag rondom mensen is. Ja, hij is soms lui en irritant, maar het is een puber. En ik zou het ook opgeven als er nooit een compliment vanaf kan. Mijn eerste paar dagen tijdens een wandeling met Ben en de 2 Deense Dog honden, kon ik het niet laten te vragen waarom zijn vader altijd zo boos is. Hij zegt eraan gewend te zijn, dat het alleen verbaal is en als ze samen bij de ijshockey zijn ze wel leuk met elkaar omgaan. Onze tactiek was in ieder geval Ray vermijden, Ben soms uit een situatie te halen en proberen buiten de ruzies te blijven zodat we geen kant te hoeven kiezen. Dat laatste klinkt als moreel incorrect, maar het is erg moeilijk om tegen een man in te gaan die zo is als Ray en waar je te gast bent.

Deze ochtend reed ik met een van de pensionklanten mee naar Ottawa en hebben we een lang gesprek gehad over de situatie op de boerderij. Nova gaf aan dat veel workawayers eerder weg zijn gegaan hierdoor. Zij noemde het verbal abbuse en toen ze dat zei, kon ik het niet helpen me daarin te kunnen vinden. Dit maakt het voor mij erg lastig om Ben achter te laten, ik had een goede klik met hem en hij, Linda en Jogi maakten mijn tijd daar. Ik vind het erg lastig weg te gaan, wetend dat Jogi woensdag vertrekt en er voorlopig geen workawayers zijn om als buffer te dienen. Het is erg frustrerend om hier niets aan te kunnen doen, behalve te hopen dat Ben op een bepaald moment zijn eigen weg gaat kiezen en er niet te veel door beïnvloed wordt in de toekomst.  En dat het niet op een bepaald punt gaat escaleren. Het is wel fijn te weten dat de vriendinnen en klanten hetzelfde erover denken en een oogje in het zeil houden.

Overigens heb ik, ondanks Ray, een leuke tijd gehad in Brockville. Ik heb veel mogen rijden en kunnen leren. We hebben een girls night gedaan en zijn naar Beauty and the Beast geweest. We zijn met Ben een dagje Brockville in geweest. Jogi en ik hebben een dag vrij geweest om Ottawa te bezoeken. Én we zijn bij een van Bens zijn hockey games wezen kijken, waar hij super goed speelde en waarop hij een stuk of 4 of 5 uitnodigingen van andere teams heeft ontvangen om daar te komen spelen.

Tot zover over mijn leven binnen de bubbel. Buiten de bubbel gaat het leven ook gewoon door, erg jammer dat dit ervoor zorgt dat ik veel van thuis mis. Het contact met Nederland onderhouden is soms lastig, skype is niet alles. Als dingen al niet soepel gingen, maakt afstand dingen niet makkelijker. En dat kan ertoe leiden dat dingen veranderen, zelfs als je je best doet om dat te voorkomen en graag zou willen dat het anders was. Het voordeel en het nadeel van de bubbel is dat het makkelijk is hiervoor af te sluiten, het leven hier schijnbaar onveranderd doorgaat en het lijkt of dingen thuis stilstaan. Wanneer het moment komt dat contact weer wordt opgenomen blijkt dan dat dat niet het geval is. Ik denk dat het voor mij een tijd gaat duren voor het echte leven weer continue realiteit is, maar hopelijk geeft het me de ruimte volledig voor mezelf te kiezen en te doen wat ik moet doen voor ik terug naar Nederland kom. Voorlopig blijf ik nog even buitenland avonturen aangaan met de cultuur van Quebec City en de zomer van Bonaire in het vooruitzicht!

Foto’s

2 Reacties

  1. Annemieke:
    8 april 2017
    Tof yv! Ik heb echt diep respect voor wat je allemaal aan het doen bent!
  2. Kathinka van der Lugt:
    3 mei 2017
    Hoi Yvette. Wat super goed dat je deze beslissing hebt genomen. Geniet ervan en lekker je hoofd leeg maken. Dikke kus van ons