6 maart 2017 – Killaloe, Ontario, Canada

Mijn verblijf op de paardenboerderij in Killaloe zit er alweer bijna op en ik kom erachter dat ik nog niets geblogd heb over mijn verblijf hier, zelfs niet over mijn dagen in Montreal. Er is een hoop te schrijven dus, maar zo weinig ruimte… Waarschijnlijk wordt het dus weer een lang verhaal voor de echte diehard fans!

Montreal lijkt alweer een eeuwigheid geleden. Het was een totaal andere experience dan in Toronto en ook een totaal andere experience dan de plek waar ik nu ben. Ik heb in Montreal vooral veel sightseeing gedaan in mijn eentje. Met behulp van een toeristengidsje en advies van Guylain heb ik alle highlights gezien: Mont Royal, de oude haven, het oude stadscentrum met city hall, het olympisch stadion, het planetarium, de markthal. Ook heb ik Poutine geprobeerd, een typisch Canadees gerecht. In de avonden heb ik vooral met Guylain opgetrokken. We zijn gaan eten bij Swartz, een snackbar/restaurant, in bezit van Céline Dion, waar ze alleen smoked meat sandwiches serveren. Lekker, maar niet zo bijzonder. Julliette en Chocolat daarentegen, was een hoogtepunt. De beste Brownie, met een hoofdletter B, die ik ooit heb gegeten! Vervolgens hebben we de rest van de avond gespendeerd met rondlopen in het ondergrondse netwerk van passages die de grote gebouwen van Montreal Centrum met elkaar verbinden. Vooral bijzonder omdat het praktisch uitgestorven was, terwijl het overdag stikt van de mensen die naar en van werk gaan, er lunchen, etc.

Het originele plan was om op vrijdag 17 maart Montreal te verlaten, om door te reizen naar Ottawa en daar 1 dag rond te wandelen. Echter zag ik erg op tegen weer verhuizen: het alles inpakken, sjouwen met backpack, voor 2 nachten spullen overhoop halen, voor 2 nachten een nieuwe host leren kennen. Ik besloot dus mijn vertrek uit Montreal uit te stellen tot zondag. Guylain was op zaterdag vrij, waardoor we nog een dag samen op pad zijn geweest. Met de auto langs een sinaasappelsap-verkooppunt in de vorm van een sinaasappel, wat natuurlijk een onmisbaar hoogtepunt is van deze mooie stad, naar L'Oratoire Saint-Joseph du Mont-Royal. We sloten af met schaatsen op de Mont Royal. Op de weg terug, stopten we nog even bij een uitzichtpunt over de stad. Door de invallende schemering en de vele lichten in de stad was dit een erg mooi uitzicht.

Dingen gingen alweer niet als gepland en mijn vertrek op zondag werd belemmerd door het missen van de bus, op 5 minuten. Gezien deze bus slechts op vrijdag en zondag rijdt, zat ik daar dus, om 5 over 7 ’s ochtends op het Montreal busstation. Ik heb hier zo’n uur tot anderhalf uur ge-wifi-t en kreeg gelukkig het aanbod van mijn host dat ze me op een ander busstation, anderhalf uur rijden van haar vandaan, op kon halen. Deze bus reed echter ook niet op zondag, dus veel meer keuze dan terug naar Guylain had ik niet. Hij was zo aardig me een lift aan te bieden op maandagochtend, onderweg naar zijn werk, waardoor ik dit keer wél ruim op tijd was en dus op weg was naar mijn volgende adres.

In Renfrew had ik een wachttijd van zo’n 2 uur, die ik goed met wifi heb gespendeerd in de Mac. Kort na mijn skypegesprek met Tim en een lunch, stonden mijn host, Linda, en een van haar workawayers, Gudela a.k.a. Lu, voor mijn neus. De eerste schok was de auto: een echte paardenauto, dacht ik, stro en troep op de grond, een zadel op de achterbank. Het was inderdaad een flink stuk rijden en dit was dus tijd voor de eerste standaard kennismakingsvragen: hoe zit dat met wiet in Nederland? Dit is geen rare vraag voor mij, hij wordt nou eenmaal vaak gesteld door buitenlanders. Na een kort gesprek hierover viel de opmerking dat ‘Wiet een gift is van God’. Dit was mijn eerste moment van vooroordeel, dit was een opmerking waarop ik 2 hele snelle conclusies over deze vrouw baseerde. En eerlijk is eerlijk, ik kan niet zeggen dat dit positief was. Mijn 2e moment kwam toen we stopten bij een benzinestation en ik de vraag kreeg of ik 20 dollar voor benzine had. Het is vrij moeilijk sarcasme bij Linda te peilen, nu nog steeds, maar denkend dat dit een grapje was, merkte ik half lachend op dat ik geen cash had. Waarop zij vervolgens de auto weer startte en wegreed bij de pomp, zónder te hebben getankt terwijl de tank praktische leeg was, waardoor ik redelijk verbluft op de achterbank van de auto zat. Goed opgevoed als ik ben, verontschuldigde ik me en gaf aan dat als ze me dit verteld had, dat ik ervoor had gezorgd dat ik wél cash had. Waarop we ontdekte dat door miscommunicatie deze boodschap bij Lu was blijven hangen. Vervolgens snapte ze ineens toch wel dat ik een creditcard had en je daar toch wel ook met creditcard kon betalen, waarop we omkeerden en tóch gingen tanken, op mijn kosten. Deze hele situatie was voor mij niet heel prettig, maar goed, zoiets kan gebeuren.

Na anderhalf uur rijden kwamen we aan bij het huis. Het is, zoals vrijwel alle huizen hier, een houten huis, de buren kun je niet eens zien. Er is een groot weiland/sneeuwland waar de paarden staan. We hesen mijn backpack uit de kofferbak en gingen de ‘voordeur’ door. Later vertelde Lu me dat de meeste workawayers kijken naar het gezicht van de nieuweling, en ik begrijp volledig waarom. Mijn eerste reactie was sprakeloosheid. Kort daarop kwam de gedachte dat dit vast alleen een garage of schuur was en dat er achter de volgende deur een normaal huis zou schuilen. Deze ruimte stond namelijk vol met spullen. Rommel. Ongeorganiseerd. Vies. Niets was echter minder waar, ook achter de deur die we doorgingen bevond zich rommel, waardoorheen een smal pad loopt. De ruimte is de keuken, waarin de hoofdstellen van de paarden zich bevinden, de kleine tafel vol met spullen, de gootsteen vol met spullen, het aanrecht vol met spullen. De oven, wasmachine en vaatwasser zijn antiek. Vervolgens gingen we door naar de ‘woonkamer’ wat basically nog meer spullen betekende. Een bank tegenover een antieke tv en een smal pad naar de computerhoek en naar de trap. De volgende stop was mijn kamer. Deze stond gelukkig niet vol rommel, op de kast achter het gordijn na, maar ook hier was de staat van het huis, de viezigheid en de spinnen raggen erg overduidelijk. Ik geloof dat ik er nogal verloren bij stond, ik wist op dat moment even niet hoe ik het had.

Lu en Helena, de 2e workawayer, beide 19 jaar en uit Deutschland, stelden me snel op mijn gemak. Veel tijd voor mijn verbijstering had ik ook niet want ik was nog geen 10 minuten binnen en we gingen rijden. Niet dat ik het erg vond het huis uit te gaan, maar voor ik doorhad wat er gebeurde zat ik zonder zadel op een paard dat ik niet kende en stapten we door de sneeuw.

Het heeft me even gekost om te wennen en de eerste dagen heb ik heel erg veel twijfel gehad of ik op deze plek wilde blijven. Linda en Dale, haar man, roken iedere dag, meerdere keren per dag, wiet, in de keuken, vanaf 8 uur ’s ochtends, hoewel hij om medicinale redenen rookt. Dale kweekt dan ook. Ik ben er inmiddels achter dat wiet hier heilig is en praktisch iedereen gebruikt en uitdeelt aan elkaar. Linda heeft ook een erg apart karakter. Ze rijdt al haar hele leven en fokt paarden, ze heeft er nu 8 (7.5). Het ene moment is ze rustig en aardig met de paarden en merk je dat ze veel ervaring heeft. Het volgende moment komt een van de paarden te dicht bij haar in de buurt, vist ze een spijker/nail uit haar jaszak en wil ze het paard daarmee steken onder de woorden ‘I will nail you, you fucking mother fucker’. Inmiddels ben ik erachter dat ze bang is om dicht bij de paarden in de buurt te zijn, dat ze bang is voor bijten. Het wordt niet gewaardeerd dat wij tegendraads reageren op haar nail-ideeën, dat wij met de paarden knuffelen en dat we ze soms met ons jas of hand laten spelen met de lippen. Ook vind ze het leuk als zij degene mag zijn die de zweep hanteert, wat Lu en Helena en ik graag voorkomen.

Vooral dit geschreeuw, harde gedrag en stijl van rijden en omgaan met de paarden was iets waar ik veel moeite mee had, naast de staat van het huis. In gesprekken met die meiden kwam dit regelmatig te spraken. We kwamen tot de conclusie dat zolang het bij schreeuwen en schelden blijft geen kwaad kan, maar nog steeds is dat niet iets waar ik fan van ben. De meiden echter zijn ontzettend leuk en de paarden erg lief, wat de voornaamste reden is dat ik hier nog ben.

Inmiddels ben ik gewend aan de viezigheid, hoewel ik het gevoel heb nooit meer schoon te worden. Inmiddels ken ik Linda en Dale goed en weten we hoe en wat we wel en niet kunnen doordrammen. Lu is voornamelijk de baas over de paarden voor de verkoop. Zij heeft in Duitsland als professional gereden en al vaak paarden ingereden. We werken met Ashley, een merrie die al wel een zadel verdraagt maar slechts een aantal keer iemand op haar rug heeft gehad, voor een aantal passen in stap. Judge, een ruin die wel zadelmak is maar judge-mental wordt genoemd, omdat hij nogal zijn eigen ideeën heeft soms. Lu rijdt hem in de ‘ring’, een pad uitgelopen in de sneeuw met een soort van toegangshek, waarbij een ander paard nodig is om de uitgang te blokkeren en soms te dienen als blokkade om een stop te forceren. Hij loopt slechts stap en draf. Linda zou hem graag op een trailride meenemen van een paar uur om hem uit te putten, ons lijkt dat een van de domste dingen om te doen dus dat gaat niet gebeuren met een van ons op zijn rug, gezien we graag nog een aantal jaren in leven willen blijven.

Het laatste project is Jarmo, mijn favoriet. Na wat gedoe zou Helena hem rijden, maar na nog geen minuut had Linda al een hoop commentaar op haar rijstijl. Dit was een erg vervelend moment, vooral omdat het vrij naar was voor Helena. Zij heeft leren rijden op een hele zachte manier en is een heel rustig en zachtaardig persoon. Vrij tegenovergesteld van Linda haar stijl dus. Spanningen liepen die dagen enigszins op, maar gelukkig waren wij met z’n drieën. Lu heeft Helena een aantal dressuurlessen gegeven en ik heb daar ook een graantje van mee mogen pikken, waardoor ik met Spike hard heb gewerkt. Vervolgens mocht ik op Jarmo rijden, ik heb hem een aantal keer nu in de ring gereden en dat gaat erg goed. Hij is ontzettend makkelijk en rijdt heel licht. Lu is nog steeds hoofdtrainer en zij rijdt hem dus op de ‘belangrijke’ momenten, zoals zaterdag toen er een ‘fotograaf’ kwam en vanochtend om meer filmpjes te maken.

Deze fotograaf was ook een verhaal apart. Het was deze dag rond de -20 graden Celsius, blauwe lucht en wind, dus ijskoud. De fotograaf kwam echter om materiaal te maken van de paarden voor de potentiële kopers die Lu heeft geronseld uit Duitsland. Ik heb 20 minuten gespendeerd aan het invlechten van zowel Jarmo als Judge, wat niet gaat met handschoenen, wat me praktisch mijn handen kostte. Dat was écht níet leuk, ontzettend pijnlijk, de rest van de dag en de volgende dag hebben mijn vingers nodig gehad om te herstellen. Lu reed eerst Jarmo, terwijl ik Judge zadelde en naar de ring bracht en toen mocht ik op Jarmo en zou zij Judge rijden. Het plan was dat we filmpjes en foto’s van Lu met beide paarden zouden verkrijgen, maar ook foto’s van de paarden zonder rijder en ik hoopte ook van mezelf wat mooie foto’s te krijgen. De kou en de fotograaf gooide roet in het eten. Deze man heeft net zo min verstand van fotografie, als van paarden als van een hoop andere dingen, maar denkt daar zelf anders over. Na wat discussie met hem over de telefoon gisteravond zijn we vandaag naar zijn huis gegaan, Lu en ik, om de foto’s te bekijken en te kopiëren. Omdat hij geen on-ge-edit-te foto’s over wilde brengen, maar dat alsnog gedaan heeft. Lucky wij mochten we dus 2 uur bij hem spenderen waarin we fijn gepraat hebben over het wondermiddel Chaga, de corruptie in healthcare, hoe moderne medicijnen overbodig zijn en dokters ook, wiet alle vormen en soorten van kanker kan genezen en zo kan ik nog even doorgaan. Hoewel hij zeker ook dingen zei die niet heel gek zijn, is zijn overtuiging van zichtzelf en sommige dingen niet in lijn met mijn overtuigingen. Ook hebben Lu en ik zo’n 10 minuten gespendeerd, naast met ogen rollen naar elkaar, met hem overtuigen dat er geen oorlog gaat uitbreken binnen Europa en dat wij geen problemen hebben met Moslims. Niet mijn type man. Daarbovenop was de fotoshoot niet professioneel en zijn mijn handen gestorven voor niets. Ik merk heel erg dat de instelling van de mensen die ik hier heb ontmoet ontzettend anders is dat de algemene persoon in Europa. Er zijn veel sterkte meningen zonder echte wetenschappelijke of zelfs normale bronnen en wiet is de oplossing voor al je problemen.

Oké, weer even genoeg gezeverd op negativiteit en andere mensen. Op de laatste dag dat Helena hier was hebben we met zijn vijven, een vriendin van Linda die iedere week 1 of 2 dagen komt rijden was er ook bij, bij -20 graden een trailride gemaakt. De dag ervoor had het geregend, ’s nachts was het gaan sneeuwen en daalde de temperatuur dus zo’n 25 graden, waardoor de paarden die ochtend ijspegels in hun vacht hadden. Mij werd verzocht Jarmo te rijden, waar ik sceptisch over was maar waarvan Lu me verzekerde dat hij prima te rijden was buiten. We hebben een flink stuk gereden, Jarmo en ik voorop, de natuur was echt prachtig. Op de terugweg werd er gevraagd om wat actie en dus hop, een galopje de helling op. Jarmo was echter ontzettend enthousiast dus het galopje werd meer een serie van gekke bokkensprongen de helling op. De volgende helling ging gelukkig iets soepeler al en ik moet zeggen dat de adrenaline niet ongewenst was, gezien mijn lichaam dus weer wat warmer werd. Ik heb erg genoten van deze rit.

De beste rit tot nu toe was gisteren. Een rit naar Buck Hill, die 3 uur duurde. Lu was ziek en bleef thuis, de temperatuur was inmiddels weer wat warmer, maar zo’n -6 graden en Linda reed Storm en ik Jarmo. We hebben heen veel gedraafd om Jarmo wat te vermoeien en de terugweg veel gegaloppeerd, wat erg goed ging! Ik kon hem makkelijk onder controle houden, er zijn wel wat bokkensprongen gemaakt maar het gevoel van een lang stuk rechte weg, een paard onder je voelen rennen en de wind die langs je heen raast, dat is een gevoel dat ik erg heb gemist! Jarmo is zeker een favoriet!

Er is echt een hoop dat ik nog zou kunnen vertellen over mijn verblijf hier, maar het is nu alweer een hele lap tekst.. Dus de coherentie gaat even omlaag in het volgende stuk!

In ieder geval, we rijden dus praktisch elke dag, zolang het weer en de grond het toelaat. Sneeuw is een go. Ijzel, gladheid, regen, smeltende sneeuw zijn no-go’s. Behalve Jarmo, Judge en Storm worden alle paarden zonder zadel gereden. Erg fijn als het buiten koud is want dat betekend veel lichaamswarmte aan de benen! De spierpijn na de eerste ritjes vielen gelukkig mee. Venus en Spike zijn mijn back-up favorieten. Er is ook een muilezel hier, Sooki, klein maar sterk en ondanks zijn formaat en dat hij 2 passen moet zetten waar de paarden er maar 1 hoeven te zetten, staat hij zijn mannetje. En ja, hij wordt dus ook vaak gereden! Ik heb er een keer op gezeten, toen we een nieuwe ring gingen uitlopen. Dit betekend dus dat de paarden/Sooki, door kniehoge sneeuw moeten ploeteren. Storm’s moeder of vader was een werkpaard, dus die moet voorop, de paarden proberen in zijn voetsporen te lopen maar voor Sooki, die 2x zo klein is als storm was dit een echte uitdaging. Plus, mijn voeten konden praktisch over de sneeuw meelopen aan zijn beide zijden!

Behalve rijden doen we ook wat klusjes: het voeren iedere ochtend en avond, maar dat is het. Ik heb al een aantal keren het koken op me genomen. Er staat hier ook iedere avond salade op het menu, wat eigenlijk gewoon een mix is van wortel en kool met een dressing van veel mayo en vinegar en nog wat andere dingen, die een mij ietwat vreemde bruine kleur en substantie heeft. Verder gebeuren hier weinig spannende dingen. We hebben afgelopen week een aantal keer muffins van Tim Hortens gekregen van mensen die langs kwamen en zaterdag pizza. Ja, dit zijn dus hoogtepunten. Andere hoogtepunten zijn het douchen, gezien we dat maar 1,5 keer per week doen. Ik heb het gevoel dat ik nooit meer schoon wordt en continu stink, maar, who cares. Mijn motto hier is ‘why not’. We kijken een hele rare netflix serie waarvan ik eigenlijk niet zo goed weet waarom we het kijken, maar welk een erg irritant intro-liedje heeft dat continu in mijn hoofd blijft hangen. Ook heb ik inmiddels bijna seizoen 5 van Grey’s anatomy bereikt. We hebben eergisteren in de heldere nacht van -26 graden Celsius onze 25 laagjes aangetrokken om sterren te kijken. De Melkweg was helaas niet te zien maar wel een hele hoop sterren waardoor het identificeren van sterrenbeelden een challenge was. Ik heb voor het eerst in mijn leven een sneeuwpop gebouwd. Plus ik eet hier praktisch de hele dag door en ik probeer Lu wat gezonde voedselkennis bij te brengen maar ben niet erg succesvol. Ik heb inmiddels het echte Canadese accent meerdere malen al gehoord, ey! Mijn frans probeer ik bij te spijkeren na Montreal, maar dit is zet ook nog niet echt zoden aan de dijk.

Komende week vertrek ik hier alweer. Ik ben hier dit keer niet erg rouwig om. De paarden en Lu zijn leuk, maar een iets normalere omgeving is zeker wel welkom. Ik ga naar Brockville, om daar weer een workaway ervaring op te doen. Dit wordt waarschijnlijk weer iets volledig anders, gezien dit een iets grotere stal is waar ze les geven en paarden trainen. Ik hoop dat ik vooral mag helpen met de zorg en beweging geven, maar uitmesten zal ik ook wel overleven. Hier de website van de stal, voor de liefhebbers! http://www.northstonefarm.com/. De oplettende kijker heeft wellicht in de gaten dat dit weer niet het originele plan was, maar de Welsh pony fokkerij liet mij helaas weten dat ze wat problemen hadden en geen ruimte meer voor me hadden en me doorverwezen naar deze stal. Op dat moment was het even heel lullig, gezien haar bericht nogal kortaf was en pas kwam toen ik een bevestiging vroeg voor ik mijn bus ticket kocht, en wist ik even niet wat te doen, gezien ik misschien dan toch wel met Lu en Helena wilde reizen of meer steden wilde bezoeken of meer van Canada wilde zien. Al snel bleek dat onze schedules echt niet met elkaar overlapten en ik voel er niet veel voor in mijn eentje een tijdje geen vaste plek te hebben, dus ben ik toch voor deze farm gegaan. Ook heb ik nog contact gehad met de fokkerij, ze voelde zich erg lullig en gaf aan wat problemen met huurder te hebben gehad maar dat het opgelost was en ik toch nog kon komen als ik niets had. Maar ik heb toch voor de North Stone Farm gekozen.

Het is dus weer een heel avontuur geweest. Ik weet nog niet precies wat ik uit mijn verblijf hier haal, maar het was zeker een ervaring en ik heb van Lu veel geleerd. Ook wat persoonlijke leermomentjes weer gehad… Het was lastig hier mijn draai te vinden. Ook merk ik dat ik deze periode vrij veel in een bubbel heb geleefd en weinig updates heb gegeven. Het is erg makkelijk de wereld te vergeten op een plek zoals deze.

In ieder geval zijn jullie weer volledig op de hoogte van mijn reisavontuur, mocht iemand het hebben volgehouden om deze belachelijke lange lap tekst te lezen.

Tot snel en veel liefs,

Yv