11 januari 2017 – Otto, Cattaraugus County, NY, USA

11 januari 2017 – Otto, Cattaraugus County,  NY, USA

Hoe ik van de wereld viel en landde in een berg met sneeuw

En hooi
En mest… :’)

Lieve trouwe lezer,

Afgelopen zaterdag hebben Tim en ik ons avontuur samen beëindigd en is er voor mij een nieuw avontuur begonnen. Toen het eenmaal 2 januari was, het nieuwe jaar in volle gang en Tim weer aan het werk, werd het voor mij tijd om serieus te gaan kijken naar het vervolg. Wat nu? Wat ga ik doen? Waar ga ik heen? Ik heb op 2 januari rond zitten neuzen op een site genaamd Workaway, waar ik al eerder mijn oog op had laten vallen. Het idee is dat je via die site in contact kunt komen met Hosts, die je ontvangen en een slaapplaats en eten bieden in ruil voor werk. Er zijn ontzettend veel hosts te vinden en ik wist haast niet waar te beginnen. Gelukkig was Tim daar en had hij al een selectie van adresjes gemaakt waar ze last minute mensen zouden kunnen gebruiken. Daarnaast heb ik zelf ook een kleine zoektocht gedaan, waardoor ik uiteindelijk een klein lijstje aan potentiele hosts over hield. Ik heb er hiervan 3 een bericht gestuurd en hoewel ik zelf aan het einde van de dag alweer bijna de moed had opgegeven, was daar weer Tim die me verzekerde dat er wel iemand zou reageren en zoals wel vaker weer eens gelijk had. Op dinsdagochtend kreeg ik bericht terug van een ranch in Cattaraugus County, in de westelijke helft van de staat New York, een uur rijden vanaf Buffalo, een stad op de grens met Canada bij de Niagara Falls. Ik was welkom om te komen! Op donderdagavond (geloof ik) heb ik vervolgens een vliegticket geboekt, een enkele reis naar Buffalo voor zaterdag 7 januari! De vliegtijden kwamen goed uit, gezien ik om 5 uur ’s middags zou vliegen en Tim om 8 uur ’s avonds aan zijn tocht huiswaarts zou beginnen.

Onze laatste dag samen, vrijdag, heeft Tim gewoon gewerkt en ben ik op een shoptocht gegaan, o.a. voor een betere winterjas (wat ook nog een verhaal apart was; de bus missen, een lift krijgen en aankomen bij het winkelcentrum en erachter komen dat ik mijn creditcard niet bij had). Achteraf had ik dit even moeten communiceren met de host, wat zij hebben me voorzien van werkschoenen, een lekkere warme jas en handschoenen en zelfs een werk-tuin-broek-overall geval (hoewel ik die pas 1x aan heb gehad omdat ie eigenlijk te groot is en dus over de grond sleept wat niet heel handig is als je een stal aan het uitmesten bent). Ik heb gelucht met Tim in de bibliotheek en in de avond zijn we lekker met z’n tweetjes uit eten geweest in een pub die blijkbaar de stamkroeg van het Massachusetts General Hospital is, gezien de vele vrijdagmiddagborrels die er nog aan de gang waren. I.i.g. hebben we een leuke laatste avond gehad, hoewel we al best vroeg weer in bed lagen. Vrijdagochtend en zaterdagochtend ook nog even geskypet met het thuisfront trouwens, gezien ik niet wist wanneer dit weer mogelijk zou zijn.

Zaterdag was de dag daar.. We hadden de ochtend nog rustig thuis, hebben de eigenaresse van het huis geholpen door onze eigen kamer schoon te maken zodat we later konden uitchecken. We hebben super lekker geluncht met Mexicaans eten dat we hadden gekregen van de onderburen die ons ook al eens Venuzeluaanse(?) kipsalade en een sticker (hun dochtertje dus) hadden gegeven en hebben rond 3 uur een Uber besteld richting de Airport. Buiten sneeuwde het namelijk al een goede paar uur en er lag inmiddels een redelijk pak sneeuw. Na toch nog even wat sneeuwballen naar elkaar te hebben gegooid hebben we ons tijdelijke huis weer verlaten. De rit duurde wat langer maar we waren redelijk op tijd op het vliegveld. Helaas hadden we er geen rekening mee gehouden dat JetBlue alle vluchten collectief op dezelfde balies bagage laat inleveren en ik denk dat gezien 80% van de vluchten was gecanceld dit ook nog wel voor wat vertraging in de rij zorgde. In de rij begon ik hem behoorlijk te knijpen, gezien het tijdstip dat mijn bagage ingecheckt moest zijn wel erg snel dichterbij kwam. Gelukkig deelde Jetblue deze zorg en werd iedereen met de bestemming Buffalo verzocht naar een aparte balie te gaan.

Met nog maar 50 minuten tot vertrek op de klok, was de tijd voor afscheid dus beperkt. Het was een heel gek gevoel om Tim daar achter te laten, onzeker over hoe zijn vlucht zou verlopen (gezien zijn aansluitende vlucht van Amsterdam naar Parijs al 8 uur vertraagd was) en nog erger, hoe het met de internetconnectie in Buffalo zou zijn en wanneer ik hem weer zou spreken. Gelukkig was iedereen bij de security uiterst aardig (kuch kuch), had ik 5 bakjes nodig om mijn handbagage, schoenen, laptop, jas, sjaal, etc. door de scanner te laten gaan (welke je zelf de scanner in moet begeleiden, heel raar) en waren ze ook nog zo vriendelijk om mijn Eastpak rugzak 10 minuten gewoon te laten staan, zonder enig woord, tot er iemand hem open kon maken om te controleren (blijkbaar was de bus met havermout en theezakjes enigszins verdacht). In ieder geval had ik geen tijd om me druk te maken over Tim, gezien de gate al bijna ging sluiten en ik en nog wat andere vertraagde passagiers aankwamen voor het boarden toen de vlucht omgeroepen werd voor Final call. Beetje overbodig, gezien de gate vervolgens nog een goed kwartier open bleef, maar ik was aan boord, halleluja.

Het was nog even spannend, gezien we al wat vertraging hadden opgelopen en de piloot ons op de hoogte hield over de situatie: ‘nog kwartier wachten en dan een kwartier ijsvrij maken en dan gaan we.’ ‘Oh, nee, ik hoor net dat ze de startbaan afsluiten om deze sneeuwvrij te maken, maar dan zijn wij wel de eerste die mogen over 3 kwartier.’ ‘Oh, sorry, blijkbaar openen ze een andere startbaan dus we kunnen toch zo naar het de-icen.’    Oke dan… (oke, vooruit, hij hield wel een beter verhaal dan dit maar het was wel onzeker allemaal). Uiteindelijk gingen we met een uur vertraging toch op weg: gratis snack, drankje, tv en zelfs, jaja, wifi aan boord! Wifi was wel een zegen, ook al werkte het maar van tijd tot tijd, gezien ik nu dus nog sentimenteel met Tim kon appen terwijl hij wijntjes zat te sippen achter de douane, wachtend op zijn vlucht, maar ook het thuisfront op de hoogte kon houden van mijn vlucht en mijn veilige landing. De vlucht was uiteindelijk maar een uurtje en toen kwam het echte spannende moment… uit het vliegtuig, naar de bagage en daar zou Colleen, de host, op me wachten.

Het heeft me zeker wel 10 minuten gekost om moed te verzamelen om daadwerkelijk naar de bagagebanden te lopen en haar te ontmoeten. We herkende elkaar gelukkig wel snel en zodra ik mijn backpack zijn we en haar zus Maureen aan de tocht naar hun huis begonnen. Dit was ook een heel avontuur, los van het feit dat ik met 2 onbekende vrouwen op weg was naar een plek die amper op de kaart staat. De sneeuw in Boston stelde niet zo veel voor vergeleken met deze rit: sneeuw, donker, geen straatverlichting en slecht zicht. Gelukkig is alles goed gegaan en tijdens deze één uur durende rit hebben beide dames, welke beide vrij vlot en spontaan zijn, nuchter, kort door de bocht en direct, maar wel erg aardig, me flink wat verhalen verteld. Uiteindelijk waren we rond half 10 bij het huis.

Het terrein beslaat het huis waar Coleen en Joe, hun dochter en hun 5 honden (en nu tijdelijk Maureen en haar pug) wonen, een garage met een appartement op de bovenverdieping waar ik nu woon en morgen nog een meisje bij komt, 3 weides en een vijver/meertje (lees: sneeuwvlaktes. Sterker nog: ik vroeg me continu al af waar die pond (vijver) was waar ze het over hadden maar kwam er dus vandaag bij het dooien van de sneeuw pas achter dat er een vijver is, alles was gewoon sneeuwvlakte :’) ) en een stal. Ze hebben dus 5 honden, 4 katten in de stal (waarvan BarnCat, oftewel BC, een dikke rode kater is die heel erg van knuffelen houdt), kippen (niet mijn favoriet, sorry zus) en 15 paarden: 4 Belgen, 5 Haflingers, een Appeloosa pony (geloof ik) en nog wat ongeïdentificeerde rassen/pony’s. Overdag staan ze allemaal buiten en 3 staan er ’s nachts ook buiten en kan ik zien vanuit mijn ramen. Overdag kan ik trouwens alles zien vanuit mijn ramen. De meeste zijn geredde paarden (van mishandeling, verwaarlozing, etc.) en Apple is degene die wel het meest zielig is.. Ze heeft namelijk chronische diarree, waardoor ze de hele dag door eet en alsnog graatmager is, je kan haar botten tellen. Ze is wel heel lief en lijkt heel vrolijk, maar gezien ze niet weten wat er met haar aan de hand is moet ze waarschijnlijk binnenkort worden ingeslapen…

Ik heb dus een appartement boven de garage voor mezelf gehad, het is vrij groot, met een keuken, badkamer en een aparte slaapkamer en slechts één gaskachel. De eerste nacht heb ik in de slaapkamer geslapen met 4 dekens maar vroor mijn gezicht er half af. Dat was wel de koudste nacht geloof ik, maar sindsdien heb ik op de bedbank voor de kachel geslapen. Ik heb nu de meeste avonden zelf snel wat te eten gemaakt, de koelkast en kasjes waren gevuld voor mijn komst, en slechts een keer in het huis gegeten. Ik ben welkom om daar te zitten en te relaxen, op de hotspot (het internet van Colleen haar telefoon) te internetten en er te eten, maar de Macaw/Papegaai/krijsende vogel en de honden maken het een vrij rumoerig gebeuren. Daarnaast blijf ik een beetje een onsociale huismus en vind ik het maar een gek idee om zo maar bij hun in huis te hangen, dus blijf ik liever in mijn eigen stekkie. Wie weet dat dat nog wel anders wordt, maar voor nu vind ik het wel prima. Ik heb tot nu toe al wel al mijn gedownloade Netflix afleveringen en films er doorheen gejast, dus wanneer de verveling toe gaat slaan ben ik daar misschien vaker te vinden (en wellicht met het nieuwe Franse meisje, gezien het dan ook gedaan is met de privacy hier).

Het werk bestaat vooral uit helpen met de paarden: ze ’s ochtends naar buiten laten, hooi geven, de stallen mesten, wat vooral een klus is met 4 Belgen en een paardje met chronische diarree (dat was even moed rapen ook), eten geven, de paarden binnen halen. Ook heb ik gister de hooizolder onder handen genomen en vandaag wat ijs los gehakt. Ooh, en de kippen voeren. Al met al ben ik de ochtend van half 9 tot 12 uur ongeveer steeds bezig en dan in de middag nog 1 of 2 uurtjes. Een hoop vrije tijd dus. Het is wel even wennen weer fysiek werk te doen, maar het gaat me redelijk goed af, vind ik zelf. De temperatuur is hier nu weer net boven het vriespunt, dus we hopen dat de sneeuw en het ijs nog weg zullen smelten (vooral vanochtend was het tricky, gezien het gisteravond had geregend en dit tijdens de nacht was bevroren, resultaat: spiegelglad). Ik heb verder nog niet veel met de paarden gedaan, gezien ze de hele dag buiten staan en rijden met dit weer niet echt handig is.

Morgen moet ik er maar eens aan gaan geloven om een boodschappenlijstje aan Coleen te geven en voor mezelf een lijstje te maken met wat ik wil doen hier in de omgeving. Ik geloof dat ze zich enigszins zorgen maken over dat ik niet zo veel doe, veel hier zelf boven zit en nog nergens om gevraagd heb (nog los van het feit dat ik een koukleum ben), maar ik vind het wel prima zo. Het is wel een beetje gek zo te infiltreren in iemands leven. Ik heb nog niet persé ergens zin in en moet even mijn draai weer vinden, maar ik voel me al een stuk meer op m’n gemak en weet een beetje hoe en wat nu. Komt allemaal vanzelf wel, ik zit hier ook pas 4 dagen!

Grappig trouwens: mijn badkuip was verstopt, bleek dit te komen doordat het water in de afvoer was vast gevroren. En ze hebben hier water uit een put/bron! En er is Amish gebied hier!

In ieder geval, het gaat hier allemaal goed met me en ik heb het prima naar mijn zin. Zo sporadisch kan ik wat internet gebruiken om appjes te lezen en mailtjes te bekijken en sms kan ik sowieso ontvangen, dus ik vind het leuk als jullie me updates over het leven in Nederland sturen, zelfs als ik niet reageer. Ik hoop dat alles bij jullie ook goed gaat en jullie snel weer te spreken (hoewel het detoxen van mijn telefoon en toebehoren (facebook, email, 9gag, Netflix) best bevalt)! Het is een gek idee dat alles thuis gewoon door gaat terwijl ik er hier praktisch niets van mee krijg, echt alsof ik van de wereld ben gevallen haha.

Het beste aan iedereen en veel liefs,
Yv   

P.s. De mok, slaapshirt, foto’s en kalender komen hier goed van pas!